Strumica
Strumica to osada z okresu przedsłowiańskiego. Najstarsza data istnienia miasta pochodzi z 181 roku p.n.e, w którym osada jest określana jako Astranon (miasto gwiazd) jako główne miejsce zamieszkania peonów z plemienia Astron. Jako miasto rzymsko-bizantyjskie i cerkiewne wspomina się w średniowieczu jako Tiweriopol. Strumica to słowiańska nazwa miasta, uzyskana według nazwy rzeki Strumica, deminutyw od imienia Struma.
W obecnym miejscu miasto zostało odrestaurowane w IX wieku przez cara Samuela. W tym okresie wyrosło na ważny ośrodek ruchu drogowego i centrum militarno-strategiczne. Po jego śmierci w 1018 roku i rozpadu imperium Samuela, Strumica jest bizantyńskim wojskowo-strategicznym i administracyjnym centrum dla tej części Macedonii, a diecezja Strumicy nadal przedłużyła da egzystuje. Miała taką rolę do końca XII wieku. Od XI do XIV wieku podlega wielu sferom zainteresowań z Bizancjum i średniowiecznej Serbii i Bułgarii. Pod koniec XIV wieku zostaje objęta niewolnictwem osmańskim.
Bansko zdrój to termo - mineralne uzdrowisko z czasów starożytnych i jeden z rzadkich zachowanych rzymskich zabytków tego typu w Europie, z wydajnością ponad 50 l / sekundę. Znajduje się około 12 km na wschód od Strumicy, u podnóża góry Belasicy. Dziesięć obszarów zostało odkrytych na obszarze 1000 m, których ściany są zachowane na wysokości od 2 do 6,7 m. Uzdrowisko rzymska łaźnia (terma) miało pomieszczenia do przebierania się, saunę, baseny z ciepłą i zimną wodą. Pochodzi prawdopodobnie z II wieku, z czasów cesarza rzymskiego Karakala, znanego z budowania i odnawiania term w Imperium. Istnieje w sumie pięć źródeł termo -mineralnych, z których tylko jedno najwyższe, jest profesjonalnie zorganizowane. Wpływa do głównego basenu o nazwie "tureckiej łaźni ", a pozostałe cztery swobodnie się rozlewają. Temperatura wody w głównym źródle zaopatrującym "łaźnię turecką" wynosi około 71'C i niezmienna w ciągu roku, co dowodzi, że woda pochodzi z dużej głębokości, bez wpływów atmosferycznych. Wody uzdrowiskowe są uważane za leczące wiele chorób, głównie reumatycznych. Przypadkowo odkryte podczas kopania fundamentów pod hotel „Car Samuel” w 1978 roku, dziś baseny z naturalną wodą mogą być używane w hotelu, gdzie można je wypróbować, a jajko gotowane w ciepłych źródłach jest o specyficznym smaku. W okolicy uzdrowiska znajduje się las lip i kasztanów oraz bardziej przeźroczyste górskie potoki. Paproć z tego macedońskiego podniebia jest chroniona przez ONZ. Całe uzdrowisko oferuje doskonałe warunki zakwaterowania i warunki dla połączonych typów turystyki.
Dwa malownicze wodospady stanowią obowiązkowe miejsce do odwiedzenia wodospadu Strumiczko - Smolarskiego.
Wodospad Smolare znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości Smolare, na górze Belasicy, na wysokości 600 metrów. Jest to obiekt o wysokości około 35 metrów. Na dnie wodospadu formuje się ogromny garniec kierujący się w kierunku płynącej wody rzecznej, którego długość wynosi około pięciu metrów , jego szerokość wynosi 11 metrów, a głębokość wynosi około pół metra. Obok znajduje się droga dojazdowa i zaaranżowane miejsce dla turystów z funkcją turystyczną i rekreacyjną
Wodospad Koleszinski
Wodospad Koleszinski znajduje się w dolnym biegu rzeki Baba na wysokości 500 metrów. Ma wysokość 15 metrów i szerokość około sześciu metrów. Zgodnie z jego powstaniem wliczony jest w wodospady tektoniczne. W bezpośrednim sąsiedztwie około 100 metrów znajduje się kilka mniejszych wodospadów i kaskad ułożonych w sekwencji o wysokości do około pięciu metrów.
Grupowe śluby na Koleszinskim wodospadzie - pierwszy grupowy ślub z dwudziestu par nowożeńców w 2008 roku pod patronatem gminy Nowo Selo i z błogosławieństwem MPC - OA, tradycyjne sierpniowe ceremonialne grupowe ślubowanie, ma większe zainteresowanie, no i odwiedzających.
Monaster Św. Leontij, wieś Wodocza (XI wiek), pełen mnichów i odprawianych nabożeństw, odrestaurowane rezydencje ponownie stały się kompleksem rezydencjalnym diecezji Strumica.
Monaster znajduje się w miejscowości Wodocza, która otrzymała swoją nazwę w związku ze straszliwą sytuacją 1014, kiedy na tym miejscu pod Belasicą, 14 000 żołnierzy cara Samuela były wyjęte oczy przez Bizantyńczyków. Monaster przez długi czas był rezydencją episkopatu Strumicy. Przez macedońską złą przeszłość historyczną był on zdewastowany, a jego skarby kultury były rozniesione po sąsiednich państwach.
Jest zbudowany na wczesnochrześcijańskiej bazylice z V i VI wieku, którego podstawy się zachowały jako pozostałości cerkwi : niektóre części ołtarzowej absydy oraz diakonikon prostkom-diakonikon VI u VII wieku. Również dzięki wykopaliskom archeologicznym w kompleksie monasterskim w Wodocza odkryto ponad 1000 grobów z biżuterią i ceramiką z XIV do XIX wieku. Monaster Wodocza zachował średniowieczne malowidło freskowe o wielkim znaczeniu. Malarstwo charakteryzuje się wydłużeniem ciała i i solidną modelacją głów świętych. Malowane w latach 1018 i 1037 freski Wodoczy wliczają się w najlepsze dzieła sztuki średniowiecznej w malarstwie bizantyjskim w ogóle
Monaster Św. Bogurodzicy z Eleusa, wieś. Weljusa (XI wiek), jedna z najstarszych macedońskich cerkwi, która nigdy nie została zburzona lub przebudowywana tak jak została ona zbudowana, taka jest dzisiaj, z pieczęciami minionego czasu.
Monaster znajduje się nad miejscowością Weljusa niedaleko Strumicy, z cudownym, panoramicznym widokiem na Strumiczkie Pole. Monaster i zajazdy słyną z architektury, malowniczości fresków, mozaikowych podłóg i marmurowego ikonostasu. O jego pochodzeniu z XI wieku świadczy płyta marmurowa z napisem dawcy, strumiczki biskup Manojlo i rok wybudowy 1080. Tablica z napisem i najlepsze ikony w pierwszej wojnie światowej zostały splądrowane i zapalony monaster ale się nie spalił . Jako świadectwo i konsekwencja tego są zaczadzone freski. W pewnym okresie monaster ten był męski, a w Wodocza istniał sióstr zakonnych , a dziś jest odwrotnie.
Monaster przewyższa wszystkie dotychczasowe osiągnięcia artystyczne cerkwi w środowisku Strumicy, z wartościami artystycznymi i luksusowym skarbcem cennych dzieł artystycznych. Całkowicie zachowaną kompozycją z czasów budowy jest „Wejście do piekła”. Istnieją inne, częściowo zachowane kompozycje tego okresu, także słynny Weljuski Krzyż, jedyny tego typu na świecie. Przed ołtarzem znajdują się fragmenty mozaikowej podłogi. Według źródłowej bogatej dokumentacji historycznej zachowanej o monasterze (dostępne w monasterze Świętogórskim Iwiron), cerkiew Wszechmocnej Bogurodzicy Miłosierdzia (Eleusa) zajmuje jedno z najważniejszych miejsc w historii cerkiewnej i kulturowej na Bałkanach.
Carowe Wieże
Najwcześniejsze odkrycia o twierdzy wzniesionej na wzgórzu, na południowy zachód od Strumicy mówią o życiu przed Imperium Rzymskim prehistorycznego okresu do średniowiecza. Według niektórych archeologów, mogą to być pozostałości starożytnego miasta Astraion. Wszystkie wcześniejsze odkrycia sugerują, że na tym miejscu przebywały różne cywilizacje w ciągu około siedmiu tysięcy lat.
Twierdza została zbudowana na spłaszczonym płaskowyżu na szczycie wzgórza, która wznosi się stromo nad Strumicą na wysokości od 445 metrów, skąd jest możliwa widoczność na całą Strumiczką kotlinę. Na krawędziach są resztki obronnego muru, zachodnia część o długości czterdziestu metrów jest dobrze widoczna i dzisiaj . Ze swoimi grubymi ścianami, Wieże stanowią pomnik upadku średniowiecznego państwa macedońskiego cara Samuela w 1018. Służyła jako twierdza w okresie osmańskim.
W twierdzy są znalezione bizantyjskie monety z XII wieku. Odkryto sześć fragmentarycznych filiżanek typu homeryckiego, które są bardzo rzadkie w tych regionach, które pochodzą z XI wieku p.n.e. Odkryto starożytne monety z czasów ostatniego macedońskiego cara Perseusza i fragmenty średniowiecznych fresków z XII u XIII wieku. Nowo odkryte monety z wizerunkiem Filipa II, a następnie amfory, garnki, pateri, biżuteria, fragmenty malowanych wazonów, czarna polerowana ceramika, figury małoazjatyckiego typu i inne artefakty wskazują, że Strumiczka twierdza aktywnie żyła pod koniec czwartego wieku przed naszą erą.
W okresie tureckiego władania, Strumica ma pozycję pośrednika w wymianie produktów rolnych i przemysłowych. Taką rolę zachowano nawet po wybudowaniu kolei Wardarskiej , kiedy towary były transportowane z Udowo do wschodniej Macedonii. Taką rolę w regionie ułatwił również ogromny wzrost liczby ludności, która w okresie przed wojnami bałkańskimi Strumica liczyła 18 000 mieszkańców. Po wojnach bałkańskich i pierwszej wojnie światowej, z powodu wygnania ludności muzułmańskiej do Turcji, liczba mieszkańców miasta zmalała. Wpłynęło to negatywnie na kunszt rzemieślniczy i handel. Ustanawiając granicę z Grecją, populacja nadal spadała, tak że w 1921 roku ewidencjonowano około 6000 mieszkańców. W okresie pomiędzy dwiema wojnami światowymi Strumica jest małym miasteczkiem, z nierozwiniętą gospodarką.
Po drugiej wojnie światowej gospodarka i populacja Strumicy rosły systematycznie: od 10 868 mieszkańców w 1948 roku do około 35 000 mieszkańców w 2002 roku. Zwiększony wzrost po 1961 roku charakteryzuje ruch ludności wiejskiej do miasta. Poza rolnictwem (warzywnictwa i tytoniu), miasto się wyróżnia z rozwiniętą działalnością wtórną (żywność, przemysł włókienniczy i tytoniu) oraz w sektorze usługowym.
Plac miejski "Goce Delczew"
Plac zbudowany jest na dwóch poziomach i zajmuje powierzchnię 27 tysięcy metrów kwadratowych. Jedna trzecia tej powierzchni przypada na podziemną infrastrukture ruchu drogowego (podziemne drogi o długości 420 metrów z podziemnym skrzyżowaniem, garaż dla 96 samochodów) i 18 tysięcy metrów kwadratowych nadziemna powierzchnia wyłożona płytkami z wieżą zegarową, dwiema fontannami i ogólną instalację urbanistyczną , kulturową, tradycyjnie ekologiczne, ogrodnicze i inne zawartości. Tutaj stoi pomnik Goce Delczewa, figura z brązu, „Strumiczanka pod maską” poświęcona Międzynarodowemu strumiczkiemu karnawałowi i 27 masztów z flagami państw członkowskich Unii Europejskiej. Otwarcie placu miejskiego nastąpiło w 2010 roku, plac przedstawia wyspę dla pieszych w Strumicy i jeden z nieuniknionych współczesnych znaków rozpoznawczych miasta.
Click here to see list of accomodation in Stumica